Δεν πρόκειται περί εθνικής «κορώνας», ούτε για λυρισμόν
συναισθηματικού πόνου, ούτε για ενδόμυχον διακαή πόθον εθνικού οραματισμού,
ούτε για μοιρολόγι ενός ομιχλώδους θρύλου. ΟΧΙ! Πρόκειται για ακράδαντη
βεβαιότητα και πολιτικόν «ρεαλισμόν», ιστορικήν κατάληξιν και θείαν μοίραν.
Την Πόλιν
θα την καταστήσωμεν, εκ νέου πρωτεύουσαν της αναγγενηθησομένης Ελληνικής
Αυτοκρατορίας (ναι, αυτό θα γίνη) όταν η Τουρκία θα διαλυθή, ο Πόντος, η
Καισάρεια, η Καππαδοκία, η Μικρά Ασία, στο μεγαλύτερο μέρος της, θα γίνουν και
πάλιν ελληνικά εδάφη. Θα πίνουμε τον καφέ μας στον Βόσπορο, στον Γαλατά και
στην Προποντίδα. Θα κάνουμε περιπάτους επάνω εις τα τείχη και θα παίρνουμε τα
καραβάκια για τα Πριγκιποννήσια τα Σαββατοκύριακα. Τα ερωτευμένα ζευγάρια θα δίνουν τα
«ραντεβού» τους πίσω από τα αγάλματα των Αυτοκρατόρων μας, όταν ο ελληνικός
ήλιος θα γέρνη πίσω από τα Δαρδανέλλια, όταν οι καμπάνες της Αγία-Σοφίας θα
μυρώνουν τους ήχους τους στου δειλινού τ’ αρώματα.